Stăvilă t. Roemenië, EHRM 1 maart 2022, nr. 23126/16

Toen Stăvilă bij een routinecheck zijn rijbewijs niet kon tonen, werd hij daarvoor niet vervolgd omdat het niet zou gaan om een ernstige overtreding; wel kreeg hij een boete opgelegd. Hoewel het sepot definitief werd, heropende een andere aanklager later alsnog het strafrechtelijk onderzoek omdat het sepot onrechtmatig zou zijn. Stăvilă werd toen veroordeeld tot 14 maanden gevangenisstraf. Het EHRM oordeelt dat door de vervolgingsautoriteiten gemaakte fouten niet ten koste mogen gaan van een individuele burger en geen reden kunnen vormen om een geseponeerd onderzoek alsnog te heropenen. De heropening was in strijd met art. 4 P7 EVRM.

Tonkov t. België, EHRM 8 maart 2022, nr. 41115/14

Een verdachte is in het kader van een moordonderzoek verschillende malen ondervraagd en aan een leugendetectietest onderworpen. Tijdens de eigenlijke verhoren werd hij niet bijgestaan door een advocaat. Het EHRM overweegt dat er geen dwingende redenen waren om klager niet te laten bijstaan door een advocaat. Weliswaar zijn zijn eigen verklaringen niet doorslaggevend geweest, maar ze hebben wel een rol gespeeld in de beoordeling van de zaak door de jury. Ook verder zijn er onvoldoende waarborgen voor een eerlijk proces geboden, in strijd met art. 6 lid 1 en lid 3 (c) EVRM.

Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld (directe werking), HvJ EU 8 maart 2022, zaak C-205/20

In het hoofdgeding is de vraag opgekomen of een sanctieregeling bij detachering van werknemers in overeenstemming is met het evenredigheidsbeginsel. Het HvJ overweegt dat de relevante EU-rechtelijke bepalingen rechtstreekse werking hebben. Dat betekent dat een nationale sanctieregeling buiten toepassing moet blijven als die in strijd komt met het evenredigheidsbeginsel, ook in het licht van art. 49 Hv. Dit buiten toepassing blijken is niet zelf in strijd met de vereisten van rechtszekerheid, strafrechtelijke legaliteit en gelijkheid.

Anatoliy Marinov t. Bulgarije, EHRM 15 februari 2022, nr. 26081/17

In Bulgarije wordt iedereen die onder curatele is gesteld op grond van de Grondwet automatisch van het kiesrecht ontzet, ook al is er sprake van gedeeltelijke curatele. De regering heeft niet aangetoond dat aan deze grondwettelijke bepaling een deugdelijke belangenafweging of proportionaliteitsbeoordeling ten grondslag lag. Nu sprake is van een automatische, algemene beperking en er geen individuele rechterlijke beoordeling mogelijk is, is deze regeling onverenigbaar met het in art. 3 EP vastgelegde kiesrecht.

Association des familles des victimes du Joola t. Frankrijk, EHRM 27 januari 2022 (ontv.besl.), nr. 21119/19

In 2002 is de Senegalese veerboot Joola in internationale wateren gezonken; daarbij kwamen 1863 mensen om, waaronder enkele Franse staatsburgers. Nabestaanden van de laatsten en een aantal Franse overlevenden hebben het Franse openbaar ministerie verzocht om onderzoek te doen naar de situatie. Dit is gebeurd, maar uiteindelijk is het onderzoek beëindigd omdat de belangrijkste betrokkenen Senegalese overheidsfunctionarissen waren en zich konden beroepen op internationale immuniteit. Volgens het EHRM hebben de Franse rechters dit beroep op goede gronden en na zorgvuldig onderzoek gehonoreerd. Van een schending van het recht op toegang tot de rechter (art. 6 lid 1 EVRM) was dan ook geen sprake.

Bonnet t. Frankrijk, EHRM 25 januari 2022 (ontv.besl.), nr. 35364/19

Alain Soral heeft in 2016 een parodie geplaats op de voorpagina van ‘Charlie Hebdo’ over de aanslagen in Brussel, die toen net hadden plaatsgevonden. Volgens de Franse strafrechter was de parodie ernstig beschadigend voor de joodse gemeenschap en werd er bovendien in gesuggereerd dat de Holocaust niet zou hebben plaatsgevonden. Soral werd daarom veroordeeld tot een boete. Het EHRM acht de nationale beoordeling redelijk, mede gelet op het beperkte gewicht dat aan dit soort uitingen toekomt. De veroordeling was dan ook niet in strijd met de door art. 10 EVRM beschermde uitingsvrijheid.

Commissaris-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen, HvJ EU 22 februari 2022, zaak C-483/20

De verzoeker in het hoofdgeding heeft in Oostenrijk de vluchtelingenstatus verkregen. Daarna is hij naar België gegaan, waar zijn dochters de vluchtelingenstatus hebben gekregen. Nu verzoeker al een vluchtelingenstatus heeft, is zijn verzoek om die status ook in België te verkrijgen niet-ontvankelijk verklaard. Het HvJ EU acht dat op zichzelf aanvaardbaar, maar als de betrokken derdelander vader is van een niet-begeleid minderjarig kind dat de vluchtelingenstatus heeft, moet een lidstaat als België er wel voor zorgen dat de eenheid van het gezin wordt gehandhaafd en dat de daarbij behorende voordelen worden toegekend.