Alleleh e.a. t. Noorwegen, EHRM 23 juni 2022, nr. 569/20

Neima Alleleh is vanuit Djibouti naar Noorwegen gereisd en heeft asiel aangevraagd op basis van de onjuiste claim dat zij uit Somalië afkomstig is. In 2004 is zij getrouwd met een Noorse man en in 2007 heeft zij de Noorse nationaliteit verkregen. Het echtpaar heeft vier kinderen. Toen in 2014 bleek dat klaagsters eerdere relaas onjuist was, is zij naar Djibouti uitgezet, met een inreisverbod van twee jaar. Het EHRM beoordeelt de nationale procedure als uiterst zorgvuldig en ziet geen redenen om de inbreuk op het gezinsleven van klaagster in strijd met art. 8 EVRM te achten.

Azadliq en Zayidov t. Azerbeidzjan, EHRM 30 juni 2022, nr. 20755/08

In een civiele smaadprocedure zijn een krant en de hoofdredacteur daarvan veroordeeld tot betaling van een schadevergoeding van resp. 36.000 en 22.500 euro. Het EHRM stelt vast dat de redenen om een schadevergoeding toe te kennen in deze zaak relevant en voldoende waren, nu vergaande beschuldigingen van corruptie waren gepubliceerd zonder voldoende feitelijke basis en zonder verificatie van geruchten. De hoogte van de schadevergoeding, die voor de hoofdredacteur zo’n negen keer de hoogte van het gemiddelde jaarsalaris in Azerbeidzjan bedroeg, acht het Hof echter disproportioneel. Art. 10 EVRM is dan ook geschonden.

Haščák t. Slowakije, EHRM 23 juni 2022, nrs. 58359/12, 27787/16 en 67667/16

De gesprekken van een bekende Slowaakse zakenman zijn in de jaren ’00 afgetapt in het licht van een omvangrijk corruptieonderzoek naar zijn zakenpartner. De opnamen van de gesprekken zijn daarna op verschillende plekken opgedoken. De zakenman zelf is niet strafrechtelijk vervolgd. Het EHRM is kritisch over het ontbreken van waarborgen tegen misbruik van de bevoegdheid tot aftappen en over de onzorgvuldigheid waarmee vervolgens met de verkregen informatie is omgegaan. Dit is ook niet in overeenstemming met Tsjechisch recht. Op die gronden stelt het EHRM een schending vast van art. 8 EVRM.

Jordan t. Verenigd Koninkrijk, EHRM 31 mei 2022 (ontv.besl.), nr. 48066/21

In 1992, tijdens de Noord-Ierse ‘Troubles’, is Pearse Jordan doodgeschoten. Er is onderzoek gedaan naar de toedracht, maar dat heeft niet geleid tot een vervolging. In 2001 heeft het EHRM daarom geoordeeld dat art. 2 EVRM was geschonden. Naar aanleiding van die uitspraak is het onderzoek heropend, maar dat gebeurde pas in 2012; het onderzoek loopt nog steeds. De moeder van Jordan heeft een schadevergoeding gekregen, maar klaagt bij het EHRM over de lange duur van het onderzoek. Het EHRM ziet onvoldoende ‘nieuwe’ feiten in de zaak om zich er nogmaals over te buigen en verklaart de zaak niet-ontvankelijk.

Ligue des droits humains, HvJ EU 21 juni 2022, zaak C-817/19

Het Belgische Grondwettelijk Hof heeft een aantal prejudiciële vragen voorgelegd aan het HvJ EU die de verenigbaarheid betreffen van de PNR-richtlijn met het recht op respect voor het privéleven (art. 7 Hv) en het recht op gegevensbescherming (art. 8 Hv). De PNR-richtlijn maakt verwerking van gegevens van luchtvaartpassagiers mogelijk met het oog op bestrijding van terrorisme en ernstige criminaliteit. Het HvJ EU acht de grondrechteninbreuken aanvaardbaar mits er onder meer voor wordt gezorgd dat discriminatoire geautomatiseerde risicodetectie wordt voorkomen en de bevoegdheden alleen worden ingezet bij aantoonbare terroristische of criminele dreiging.

M.D. e.a. t. Spanje, EHRM 28 juni 2022, nr. 36584/17

Twintig Catalaanse rechters hebben in 2014 een manifest ondertekend voor zelfbeschikking over de Catalaanse onafhankelijkheid. Naar aanleiding daarvan bleek een politiedossier over hen te zijn opgesteld, dat naar de media werd gelekt en dat leidde tot publicatie van persoonsgegevens en foto’s. Het opstellen van een dossier zonder wettelijke basis was in strijd met art. 8 EVRM. Naar het lekken van de informatie – waarvoor de Spaanse staat verantwoordelijk moet worden gehouden – is onvoldoende onderzoek gedaan; ook dat is in strijd met art. 8 EVRM.

M.N. e.a. t. Turkije, EHRM 21 juni 2022, nr. 40462/16

Zeven Tadzjiekse islamieten zijn in 2015 gearresteerd omdat zij lid zouden zijn van IS. Dit werd niet aangetoond, maar zij zouden toch worden uitgezet naar Tadzjikistan omdat ze geen geldige verblijfspapieren hadden en aan een niet-geregistreerde koranschool studeerden. Het EHRM acht onvoldoende aannemelijk dat de Tadzjieken bij hun terugkeer een risico zouden lopen voor vervolging, met name omdat niet bekend was dat zij vanwege vermeend IS-lidmaatschap waren aangehouden en dit uiteindelijk ook niet de grond van uitzetting was. De uitzetting zou dan ook niet in strijd zijn met art. 3 EVRM.

Naumenko en Sia Rix Shipping t. Letland, EHRM 23 juni 2022, nr. 50805/14

Het kantoor van een onderneming is doorzocht in het kader van een onderzoek naar mededingingsrechtelijke overtredingen door een derde. Daarbij zijn verschillende documenten en bestanden in beslag genomen. Het EHRM oordeelt dat er voldoende reden was om aan te nemen dat er relevante informatie ten kantore van de onderneming kon zijn om de doorzoeking te rechtvaardigen. Die is bovendien omkleed geweest met voldoende procedurele waarborgen; zo is maar een deel van de mogelijk relevante informatie in beslag genomen. Art. 8 EVRM is dan ook niet geschonden.

P.W. t. Oostenrijk, EHRM 21 juni 2022, nr. 10425/19

Een schizofrene vrouw is in 2016 aangehouden omdat ze agressie jegens de politie toonde. Naar aanleiding hiervan is zij gedwongen opgenomen in een psychiatrische kliniek. Het EHRM oordeelt dat dat besluit op voldoende gronden was gebaseerd en niet in strijd is met art. 5 lid 1 (e) EVRM. Een van de deskundigen was weliswaar niet in het gerechtsregister opgenomen, maar had wel de juiste kwalificaties. Het Hof acht het niet in strijd met art. 6 EVRM dat de rechter heeft besloten niet ook nog een door klaagster voorgestelde externe deskundige te horen.

Paparrigopoulos t. Griekenland, EHRM 30 juni 2022, nr. 61657/16

Naar Griekse wetgeving is het voor de vader van een buiten het huwelijk geboren kind niet mogelijk om te verzoeken om toekenning van de ouderlijke macht; dat kan alleen de moeder doen. Sinds 2021 is de wetgeving gewijzigd en hebben beide biologische ouders daartoe hetzelfde recht. Het Hof oordeelt dat de wetgeving in strijd is met het discriminatieverbod. Weliswaar is er een ruime beoordelingsmarge, maar er is consensus dat bij deze procedures vanuit het belang van het kind moet worden gedacht. Vanuit dat perspectief bestaat er geen objectieve rechtvaardiging voor het verschil in behandeling.