Bogdan t. Roemenië, EHRM 27 september 2022 (ontv.besl.), nr. 32916/20

In 2018 is er een tuchtprocedure tegen een Roemeense rechter gestart, die uiteindelijk heeft geleid tot een zaak bij het EHRM. In een andere procedure over de materie heeft de rechter stukken meegestuurd over de minnelijke schikking die het EHRM probeerde te treffen. Deze stukken zijn ook in de media gekomen. Het Hof oordeelt dat deze verspreiding van de stukken in strijd is met de vertrouwelijkheidsplicht en dat er daardoor sprake is van misbruik van het klachtrecht bij het EHRM. De klacht is daarom conform art. 35 lid 3 EVRM niet-ontvankelijk.

Bouton t. Frankrijk, EHRM 13 oktober 2022, nr. 22636/19

Een lid van de vrouwenbeweging ‘Femen’ ontblootte in La Madeleine in Parijs haar bovenlichaam om te protesteren tegen de standpunten van de Katholieke kerk over abortus. Zij werd daarop veroordeeld tot een jaar voorwaardelijke gevangenisstraf en een schadevergoeding vanwege seksueel expliciet gedrag. Het EHRM acht de bestraffing voldoende voorzienbaar, maar besluit dat de nationale rechters te weinig rekening hebben gehouden met de boodschap die met de actie werd uitgedragen en dat de opgelegde sanctie disproportioneel hoog was. De veroordeling is dan ook in strijd met art. 10 EVRM.

Constantin-Lucian Spinu t. Roemenië, EHRM 13 oktober 2022, nr. 29443/20

Een Zevendedagsadventist kon vanuit de gevangenis iedere week extramuraal een kerkdienst bijwonen, tot de coronapandemie uitbrak. Toen werd hem wel de mogelijkheid geboden om de diensten online te volgen, maar dat weigerde hij. Het EHRM kent de staten een ruime margin of appreciation toe bij het bepalen van de noodzaak van bepaalde coronamaatregelen, gelet op de snel veranderende situatie. In dit geval zijn alle redelijke inspanningen verricht om de godsdienstvrijheid toch te kunnen garanderen, zodat de klacht over schending van de godsdienstvrijheid (art. 9 EVRM) kennelijk ongegrond is.

Coventry t. Verenigd Koninkrijk, EHRM 11 oktober 2022, nr. 6016/16,

In een Britse rechtszaak over geluidsoverlast is de eigenaar van een motorcrossterrein veroordeeld tot vergoeding van 60% van de proceskosten van de eisende partij. Door de specifieke Britse kostenvergoedingssystematiek bedragen die kosten bijna GBP 850.000. Het EHRM oordeelt dat het in eerdere rechtspraak (MGN Limited) heeft geoordeeld dat deze systematiek tot ‘inequality of arms’ kan leiden, vooral voor procespartijen die niet verzekerd zijn voor dit soort proceskosten. Hoewel het Britse Supreme Court dat heeft weerlegd, komt het EHRM ook nu tot het oordeel dat de systematiek in strijd is met art. 6 lid 1 EVRM.

Dolenc t. Slovenië, EHRM 20 oktober 2022, nr. 20256/20

Een chirurg heeft in 1992 een Israëlische patiënt geopereerd, die daarbij ernstig gehandicapt is geraakt. De patiënt heeft in Israël een schadevergoedingsprocedure tegen de chirurg ingesteld. De laatste wilde daarbij niet aanwezig zijn, maar wilde wel verklaringen afleggen en getuigen laten verhoren. Dat was niet mogelijk, maar desondanks hebben de Sloveense rechters het uiteindelijke vonnis (dat de chirurg verplichtte tot een schadevergoeding van 2,3 miljoen euro) erkend. Het EHRM oordeelt dat de Sloveense rechters daarbij ten onrechte te weinig aandacht hebben besteed aan de aantasting van de procedurele rechten van de chirurg, in strijd met art. 6 EVRM.

Kotov e.a. t. Rusland, EHRM 11 oktober 2022, nrs. 5142/18 en 13 andere

Een vuilnisbelt in Klin, Rusland, veroorzaakte stankoverlast, luchtvervuiling en grondwaterverontreiniging. Hoewel moeilijk aantoonbaar is dat omwonenden hierdoor gezondheidsschade hebben geleden, is het, gelet op het stelselmatig overschrijden van alle relevante emissienormen, aannemelijk dat hun welzijn is aangetast. Het enkele onrechtmatige handelen van de exploitant is geen reden om een schending aan te nemen van art. 8 EVRM, maar de staat heeft ook te weinig gedaan om de naleving van de normen actief af te dwingen. Daardoor is er geen ‘fair balance’ gevonden tussen het belang bij effectieve afvalverwerking en de privacybelangen van omwonenden, in strijd met art. 8 EVRM.

M.T. e.a. t. Zweden, EHRM 20 oktober 2022, nr. 22105/18

In Zweden is een regeling ingevoerd waarbij voor gezinshereniging voor vluchtelingen een wachttijd van twee jaar geldt. Deze regeling is vooral ingegeven door de wens de druk van vluchtelingen op sociale voorzieningen en het economisch welzijn te verminderen. Het EHRM acht de regeling redelijk en niet te belastend, ook niet in het concrete geval van de klagers. Dat de regeling alleen geldt voor mensen die uit een algeheel onveilige situatie zijn gevlucht en niet voor mensen die persoonlijk vrezen voor vervolging of mishandeling, acht het Hof niet in strijd met art. 8 jo. 14 EVRM.

Mørck Jensen t. Denemarken, EHRM 18 oktober 2022, nr. 60785/18

Een Deense staatsburger heeft in 2017 meegevochten in Syrië. Daarbij heeft hij Deense regelgeving overtreden op grond waarvan het niet was toegestaan om in het conflictgebied al-Raqqa te zijn. Het EHRM oordeelt dat de regelgeving voldoende duidelijk was. De veroordeling van klager tot zes maanden gevangenisstraf was daarom niet in strijd met het strafrechtelijk legaliteitsbeginsel (art. 7 EVRM), ook al werd het verbod voor al-Raqqa later ingetrokken. Evenmin levert de veroordeling een ongerechtvaardigde aantasting op van de vrijheid om het land te verlaten (art. 2 P4 EVRM).

Muhammad t. Spanje, EHRM 18 oktober 2022, nr. 34085/17

Muhammad, een Spanjaard van Pakistaanse afkomst, is op zeker moment staande gehouden en gevraagd om zijn identiteitsbewijs. Volgens Muhammad was daarbij sprake van etnische profilering en van discriminatie op grond van ras. Het EHRM wijst erop dat iemand die beweert slachtoffer te zijn van profilering voldoende materiaal moet aandragen om een vermoeden van discriminatie te vestigen. Daar is Muhammad niet in geslaagd, zodat art. 8 jo. 14 EVRM niet zijn geschonden. Daarnaast had Muhammad voldoende mogelijkheden om rechtsbescherming te krijgen en om onderzoek te laten doen naar de eventuele discriminerende bejegening.

Pavlov e.a. t. Rusland, EHRM 11 oktober 2022, nr. 31612/09

Inwoners van Lipetsk ondervinden al jaren schadelijke effecten door de uitstoot van grote (staal- en cement-)fabrieken in de omgeving. Het EHRM benadrukt dat in een geval als dit geen individuele gezondheidsschade hoeft te worden bewezen voor toepasselijkheid van art. 8 EVRM, maar dat het voldoende is dat de kwaliteit van leven in algemene zin aantoonbaar is benadeeld. De Russische autoriteiten hebben weliswaar enige maatregelen getroffen om de uitstoot te verminderen, maar zij zijn daarbij onvoldoende voortvarend te werk gegaan. Daardoor hebben ze geen redelijk evenwicht bereikt tussen de op het spel staande belangen en is art. 8 EVRM geschonden.