Abukauskai t. Litouwen, EHRM 25 februari 2020, nr. 72065/17

Nadat het huis van klagers in brand is gestoken, is op nationaal niveau een strafrechtelijk onderzoek ingesteld, maar dit heeft te weinig bewijs opgeleverd om iemand te kunnen vervolgen. Volgens klagers is daarbij het onderzoek tekortgeschoten. Het Hof constateert dat in dit geval alleen schade is veroorzaakt aan het huis en de eigendommen van klager, zonder dat er gevaar is geweest voor leven of gezondheid van klagers. Alleen flagrante en ernstige tekortkomingen in het strafproces kunnen in dat geval een schending van art. 1 EP EVRM opleveren. Daarvan was in dit geval geen sprake.

M.A. e.a. t. Bulgarije, EHRM 20 februari 2020, nr. 5115/18

In China hebben de autoriteiten honderdduizenden tot miljoenen Oeigoeren samengebracht in ‘heropvoedingskampen’ om separatisme in de Oeigoerse autonome regio te bestrijden. Uit internationale rapporten blijkt dat daar op grote schaal sprake is van mishandeling en foltering. Oeigoeren die zijn gevlucht wegens verdenking van separatisme lopen bij terugkeer een bijzonder risico om in zo’n kamp te worden gedetineerd en daar te worden onderworpen aan een willekeurig proces, mishandeling of de dood. Daarom is het in strijd met art. 2 en 3 EVRM om klagers – Oeigoerse vluchtelingen die worden verdacht van separatisme – niet te beschermen tegen uitzetting naar China.

Subdelegación del Gobierno en Ciudad Real, HvJ EU 27 februari 2020, zaak C-836/18

Art. 20 VWEU moet zo worden uitgelegd dat van een afhankelijkheidsverhouding die grond oplevert voor de toekenning van een afgeleid verblijfsrecht op basis van dit artikel, niet reeds sprake is op de enkele grond dat de onderdaan van een lidstaat, die meerderjarig is en nooit gebruik heeft gemaakt van zijn recht op vrij verkeer, en zijn echtgenoot, die meerderjarig en derdelander is, gehouden zijn om samen te leven krachtens de verplichtingen die uit het huwelijk voortvloeien overeenkomstig het recht van de lidstaat waarvan de Unieburger onderdaan is.

Nasirov e.a. t. Azerbeidzjan (EHRM, nr. 58717/10) - Bestuurlijke detentie en strafrechtelijke veroordeling wegens verspreiden van verboden boeken strijdig met EVRM

Verschillende Jehova’s Getuigen zijn aangehouden door de politie terwijl zij langs de deuren gingen. Ze werden gedwongen om boeken af te geven die ze bij zich droegen en enkele van hen zijn enkele uren vastgehouden op het politiebureau. Zij zijn strafrechtelijk veroordeeld omdat er geen importvergunning voor de boeken zou zijn afgegeven. Het Hof acht de detentie in strijd met art. 5 EVRM omdat daarvan geen enkel rapport is opgemaakt. De veroordeling voor het verspreiden van de boeken was onvoldoende voorzien bij wet en daarom in strijd met art. 9 EVRM.

Jidic t. Roemenië, EHRM 18 februari 2020, nr. 45776/16

Als een nieuwe strafrechtelijke bepaling voor een bepaald vergrijp een lichtere sanctieregeling omvat, moet dat volgens het Hof in beginsel met terugwerkende kracht worden toegepast. In het onderhavige geval is echter onvoldoende gebleken dat het toepassen van de oude wettelijke regeling daadwerkelijk tot een nadeliger situatie leidde voor de klager (die werd vervolgd wegens rijden onder invloed). Gelet daarop stelt het Hof geen schending van art. 7 EVRM vast.

Paixão Moreira Sá Fernandes t. Portugal, EHRM 25 februari 2020, nr. 78108/14

Klager heeft een gesprek opgenomen waaruit bleek dat een zakenman een gemeenteraadslid probeerde om te kopen. Op aanklacht van de zakenman is klager vervolgens strafrechtelijk vervolgd en veroordeeld tot betaling van een geldboete, omdat het opnemen onrechtmatig was. Het Hof oordeelt dat klager in de nationale procedure onvoldoende zijn standpunt naar voren heeft kunnen brengen. Daarnaast was de motivering voor de veroordeling onvoldoende draagkrachtig en waren de rechters niet helemaal objectief onpartijdig vanwege kritische uitlatingen die zij in de pers hadden gedaan. Schending art. 6 EVRM.

Buturugă t. Roemenië, EHRM 11 februari 2020, nr. 56867/15, ECLI:CE:ECHR:2020:0211JUD005686715

Klaagster is het slachtoffer geweest van fysiek huiselijk geweld; daarnaast stelt zij dat haar ex-echtgenoot computervredebreuk heeft gepleegd door haar persoonlijke bestanden, correspondentie en foto’s te doorzoeken en zich toegang te verschaffen tot haar Facebookaccount. Het EHRM concludeert dat de nationale autoriteiten onvoldoende hebben gedaan om klaagster hiertegen te beschermen. Daarbij benadrukt het dat inmiddels is geaccepteerd dat ‘cyberbullying’ en ‘cybersurveillance’ kunnen worden begrepen als onderdeel van geweld tegen vrouwen en meisjes. Het is nodig dat nationale autoriteiten een grondig onderzoek instellen naar aannemelijke klachten daarover.

Sanofi Pasteur t. Frankrijk, EHRM 13 februari 2020, nr. 25137/16, ECLI:CE:ECHR:2020:0213JUD002513716

In Frankrijk geldt als beginpunt voor de verjaringstermijn van letselschadeclaims het moment waarop het letsel is gestabiliseerd. Het Hof erkent dat dit tot rechtsonzekerheid kan leiden bij aandoeningen die inherent instabiel van aard zijn, zoals in het onderhavige geval, maar acht het redelijk dat de Franse wetgever voorrang heeft gegeven aan het belang van slachtoffers om schadeclaims te kunnen indienen. Op dit punt is art. 6 EVRM niet geschonden. Wel constateert het Hof een schending van art. 6 EVRM omdat het Cour de Cassation haar weigering om prejudiciële vragen aan het HvJ EU voor te leggen niet voldoende heeft gemotiveerd.