Muhammad en Muhammad t. Roemenië, EHRM (GK) 15 oktober 2020, nr. 80982/12

Art. 1 van Protocol 7 EVRM biedt procedurele waarborgen bij de uitzetting van vreemdelingen, in het bijzonder wanneer die is gebaseerd op (vertrouwelijke) veiligheidsinformatie. In zijn uitspraak voorziet de Grote Kamer in een nadere uitleg van deze bepaling, waarbij het een aantal specifieke procedurele uitgangspunten formuleert omtrent de mate van en wijze waarin toegang tot informatie wordt geboden aan vreemdelingen, en de manier waarop de redelijkheid van een (voorgenomen) uitzetting door een onafhankelijk (al dan niet rechterlijk) orgaan wordt getoetst. In het voorliggende geval zijn die waarborgen niet geboden en stelt het Hof een schending van art. 1 P7 vast.

Stoyan Krastev t. Bulgarije, EHRM 6 oktober 2020, nr. 1009/12

Een gevangene zit in een open gevangenisregime, maar wordt in verband met een tuchtrechtelijke sanctie vervolgens twee weken in een isoleercel geplaatst. De gevangene acht dit onrechtmatig en claimt op grond van art. 5 lid 5 EVRM een schadevergoeding. Het EHRM oordeelt echter dat er in dit geval geen sprake is geweest van een afzonderlijke vrijheidsbeneming in de zin van art. 5 lid 1 EVRM, maar van een wijziging van de gevangenisomstandigheden. Daarop is art. 5 EVRM niet van toepassing, zodat ook art. 5 lid 5 EVRM niet kan worden ingeroepen.

Teslya t. Oekraïne, EHRM 8 oktober 2020, nr. 52095/11

In een strafzaak wegens moord is klager veroordeeld tot vijftien jaar gevangenisstraf. In cassatie wordt de uitspraak vernietigd wegens procedurefouten en wordt de zaak terugverwezen. Na herbeoordeling wordt een zwaardere straf opgelegd. Klager gaat opnieuw in cassatie, waarbij zijn beroep deels door dezelfde rechters van de Hoge Raad wordt beoordeeld. Het EHRM oordeelt dat dit geen schending van de eis van objectieve onpartijdigheid van art. 6 lid 1 EVRM oplevert, nu de Hoge Raad eerder alleen procedurefouten had geconstateerd en eerder niet over de strafmaat had uitgesproken.

Zakharov en Varzhabetyan t. Rusland, EHRM 13 oktober 2020, nrs. 35880/14 en 75926/17

Twee deelnemers aan een demonstratie in Moskou zijn gewond geraakt toen de politie de demonstratie met geweld beëindigde. Zij hebben niet direct aangifte gedaan, maar dat was volgens het EHRM ook niet nodig: de staat heeft een positieve verplichting om eigener beweging onderzoek in te stellen en de toedracht te achterhalen, en er was hier ook voldoende feitelijk materiaal voorhanden om dat te kunnen doen. Verder acht het Hof aangetoond dat het jegens klagers gebruikte geweld excessief was. Daardoor zijn zowel het verbod van vernederende behandeling (art. 3 EVRM) als het demonstratierecht (art. 11 EVRM) geschonden.

Karastalev e.a. t. Rusland, EHRM 8 oktober 2020, nr. 16435/10

Bij een demonstratie hebben twee mensen een poster gepresenteerd met de tekst ‘freedom is not granted, it has to be taken’. Daarop is hen een waarschuwing opgelegd omdat sprake zou zijn van welbewuste obstructie van overheidshandelen en van extremisme. Het Hof stelt vast dat de definities van obstructie en extremisme in de onderliggende wet zo onduidelijk zijn, dat niet duidelijk is wanneer dit soort waarschuwingen mag worden opgelegd. In het onderhavige geval was deze grondslag bovendien te vergezocht. De waarschuwing was dan ook niet voorzien bij wet als bedoeld in art. 10 lid 2 EVRM.