Popovic e.a. t. Servië, EHRM 30 juni 2020, nrs. 26944/13 e.a.

Klagers zijn als gevolg van door ongevallen opgelopen letsel zwaar gehandicapt geraakt en ze ontvangen daarom een invaliditeitsuitkering. Zij klagen erover dat deze uitkering lager is dan die van oorlogsveteranen die eenzelfde mate van handicap hebben als zij. De regering heeft het verschil verklaard doordat oorlogsletsel moeilijk verzekerbaar is en er ook nauwelijks een vergoeding door verhaal kan worden gekregen, terwijl dat anders is bij letsel dat door ongevallen of handelen van derden is opgetreden. Daarmee is sprake van een gerechtvaardigde ongelijke behandeling en is art. 1 EP jo. art. 14 EVRM niet geschonden.

Petro Carbo Chem S.E. t. Roemenië, EHRM 30 juni 2020, nr. 21768/12

Een Duits chemiebedrijf is grootaandeelhouder geworden van een Roemeense onderneming. Op zeker moment ontspint zich een mediaoorlog tussen het Duitse bedrijf en de CEO van de Roemeense onderneming in verband met de bedrijfsvoering, financiële kwesties en staatssteun. In een smaadprocedure wordt de CEO in het gelijk gesteld en wordt klager tot een symbolische schadevergoeding veroordeeld. Het EHRM ziet hierin een schending van art. 10 EVRM, vooral omdat de rechter de belangen van de beide spelers niet goed tegen elkaar heeft afgewogen. De klacht van het bedrijf over reputatieschade onder art. 8 EVRM verklaart het kennelijk ongegrond.

N.H. e.a. t. Frankrijk, EHRM 2 juli 2020, nrs. 28820/13, 75547/13 en 13114/15

De klagers in deze zaak zijn vluchtelingen die in Frankrijk asiel hebben aangevraagd. In afwachting van registratie en behandeling van hun asielverzoeken hebben zij geen financiële of materiële ondersteuning kunnen krijgen, waardoor ze – in sommige gevallen maandenlang – op straat hebben moeten leven. Het Hof is van oordeel dat de Franse staat voor de geleden ontberingen verantwoordelijk kan worden gehouden en dat sprake is geweest van een vernederende behandeling in de zin van art. 3 EVRM. Ten aanzien van alle klagers, op één na, is deze bepaling dan ook geschonden.

Muhammad Saqawat t. België, EHRM 30 juni 2020, nr. 54962/18

Een asielzoeker is na aankomst in België in vreemdelingenbewaring geplaatst. In totaal zijn er vijf bewaringsbevelen gegeven, die steeds in een rechterlijke procedure zijn getoetst. Het EHRM is van oordeel dat een van deze bevelen geen wettelijke grondslag had zoals vereist door art. 5 lid 1 (f) EVRM, nu ook de nationale rechters al oordeelden dat sprake was van onrechtmatigheid. De andere bevelen waren wel in overeenstemming met art. 5 lid 1 (f) EVRM met uitzondering van het laatste bevel, waarvan de grondslag verviel 9 dagen voordat klager werd vrijgelaten. Het Hof oordeelt verder dat de procedures niet snel genoeg zijn afgehandeld, in strijd met art. 5 lid 4 EVRM.

Mugemangango t. België, EHRM (GK) 10 juli 2020, nr. 310/15

Als voorzitter van de Parti du travail de Belgique had klager zich verkiesbaar gesteld voor de Waalse parlementsverkiezingen in 2014, maar hij behaalde net niet voldoende stemmen. Zijn verzoek om een herbeoordeling van een groot aantal ongeldig uitgebrachte stemmen uit te voeren werd afgewezen, in hoogste instantie door het Waalse parlement. Bij de beoordeling van het verzoek door het parlement waren ook directe opponenten van klager betrokken. Het Hof is van oordeel dat daarmee niet is voorzien in een voldoende onpartijdige beoordeling in de zin van art. 3 EP EVRM en evenmin van een effectief rechtsmiddel (art. 13 EVRM).

Mîţu t. Moldavië, EHRM 30 juni 2020, nr. 23524/14

Bij een huiszoeking is geweld gebruikt en heeft een politieman, nadat klaagster tegen de grond was gedrukt, zijn voet op haar rug gezet. Het EHRM is van oordeel dat het op zichzelf begrijpelijk was in de omstandigheden dat er enig geweld gebruikt werd, maar de mate van geweldgebruik was niet in overeenstemming met de situatie en de inval was bovendien onvoldoende voorbereid. Daarnaast is er ontoereikend onderzoek gedaan naar de omstandigheden van het geweldgebruik. Dit alles betekent dat art. 3 EVRM zowel in materieel als in procedureel opzicht is geschonden.

Maria Mihalache t. Roemenië, EHRM 30 juni 2020, nr. 68851/16

Klaagster is in december 2013 de verplichting opgelegd om een vergoeding te betalen voor misgelopen douanerechten in verband met sigarettensmokkel. Nu niet is aangetoond dat zij voor deze smokkel verantwoordelijk was, heeft een rechter in juni 2016 uitgesproken dat deze verplichting niet mag worden afgedwongen. Niettemin zijn ook na definitief worden van deze rechterlijke uitspraak nog tenuitvoerleggingsmaatregelen genomen, zoals beslaglegging op klaagsters eigendommen. Het EHRM stelt vast dat hierdoor het eigendomsrecht (art. 1 EP EVRM) is geschonden.

K.A. t. Zwitserland, EHRM 7 juli 2020, nr. 62130/15

De oorspronkelijk uit Kosovo afkomstige klager in deze zaak woonde al bijna negentien jaar in Zwitserland toen hij zijn verblijfsvergunning kwijtraakte vanwege een veroordeling wegens drugshandel. Hoewel hij getrouwd was en een kind had, en hij zorgverplichtingen had jegens zijn echtgenote en kind, is het Hof er niet van overtuigd dat deze omstandigheden in de weg zouden moeten staan aan de intrekking van de verblijfsvergunning, ook gelet op het zware delict waarvoor klager is veroordeeld. Al met al is op nationaal niveau geen onredelijke afweging gemaakt en is art. 8 EVRM niet geschonden.

Ilya Lyapin t. Rusland, EHRM 30 juni 2020, nr. 70879/11

Klager heeft sinds zijn echtscheiding geen contact meer gehouden met zijn zoontje. De moeder woont sinds zeven jaar samen met een andere man, die het kind als zijn vader beschouwt. Als de moeder deze situatie wil formaliseren en klager zijn juridisch vaderschap wil laten afnemen, verzet klager zich daar echter tegen, maar zonder succes. Het EHRM oordeelt dat, gelet op de lange passiviteit van de vader, in dit geval een redelijk besluit is genomen dat bovendien in het belang van het kind is. Er is dan ook geen schending van art. 8 EVRM (5 stemmen tegen 2).

Frick t. Zwitserland, EHRM 30 juni 2020, nr. 23405/16

Na arrestatie werd D.F. meegenomen naar een politiebureau. Omdat D.F. uitspraken had gedaan waaruit een vermoeden kon ontstaan van suïcidaliteit, werd hem bij aankomst alles afgenomen waarmee hij zichzelf iets aan kon doen. Daarna werd hij in een cel gezet, maar zonder toezicht. Veertig minuten later bleek dat hij zich aan zijn jeans had opgehangen aan een ventilatierooster. Volgens het EHRM hadden de autoriteiten hier kunnen weten van het suïciderisico; hadden zij meer kunnen doen om dat te voorkomen door toezicht te houden. Daarnaast is de verantwoordelijkheid van de politiemensen bij het overlijden onvoldoende vastgesteld. Schending art. 2 EVRM.